Het Duracell-konijn met ADHD

Meningen en opmerkingen van anderen over jouw kind. Het komt binnen. Keer op keer weer. Je dochter is gewoon energiek. Ze is enthousiast en een spring in het veld. Toch krijg je steeds ongevraagd de mening van anderen over je heen: “Zij heeft zeker ADHD!” Het raakt je. Jouw dochter is goed zoals ze is. Waarom nemen anderen haar niet zoals ze is?

Je weet zelf ook wel dat ze veel energie heeft. Al van jongs af aan had ze minder slaap nodig dan de gemiddelde baby. Maar het is goed in jouw ogen. Ze mag zijn zoals ze is.

Jij vertelt je verhaal aan mij tijdens je eerste sessie kinderhypnose. De tranen rollen over je wangen als je over al die vooroordelen over je dochter praat. Of zoals jij het zegt: “De voorwaarden waaraan jouw dochter moet voldoen volgens de samenleving.” 

“Het Duracell-konijn uit de reclame met die eeuwig wekende batterijen.”

Ik voel hem bij me binnenkomen. Het raakt mij ook in mijn hart. Ik snap haar maar al tegoed. Ook één van mijn kinderen heeft energie voor tien. Net als dat konijn uit de reclame. Dat Duracell-konijn met die eeuwig werkende batterijen terwijl anderen er al lang bij neergevallen zijn.

Wanneer ik vertel dat ik een keer aan mijn kind had gevraagd waar ze haar Duracell-batterijen verstopt had in haar lijf komt er weer een lach op haar gezicht. Mijn dochter, toen 5 jaar oud, reageerde verontwaardigd dat mensen die toch niet in hun lichaam hadden.

Terwijl ik haar een tissue aanbied vraag ik of ze me kan vertellen welke mooie kwaliteiten haar dochter heeft. Het lukt haar nog niet. Het verdriet is op dit moment te groot.

“Een feestje van herkenning.”

Ik open het gesprek en begin te vertellen over mijn eigen kind die met 9 maanden nog maar 1 keer per dag sliep en vanaf 15 maanden overdag geen oog meer dicht deed.  Terwijl mijn energie tot ver beneden het nul-punt was gezakt na de zoveelste nacht weer meermalen uit bed te zijn geweest om haar speen te geven. Steeds in de hoop dat ze weer zou gaan slapen.

Of toen ik zwanger was van mijn derde en tussen de middag bij wilde tanken terwijl er een peuter als een hyperactief konijn door de woonkamer aan het rennen en spelen was. Ik kon hoogstens met een half oog dicht liggend op de bank even rusten. Weleens waar met de tv of een luisterboek aan om nog iets rust te krijgen. 

Een lach komt op haar gezicht. “Wat een feestje van herkenning! Mijn dochter was net zo.” Ze begint te praten. Over al die mooie eigenschappen van haar dochter. Hoe ze altijd klaarstaat voor anderen, snel vrienden maakt, enorm creatief is, enthousiast is en dingen uitprobeert om te kijken wat er allemaal gebeurt. Ze straalt terwijl ze over haar dochter praat.

Ook de periode van de zwangerschap bestond uit chaos. Een hectische verbouwing van het vervallen boerderijtje dat ze net ervoor hadden gekocht. De onverwachte zwangerschap nadat ze te horen hadden gekregen dat ze geen kind zouden kunnen krijgen. De verbouwing waarin steeds weer dingen mis gingen en de deadline van oplevering keer op keer verschoven moest worden.   

“Het verdriet dat plaats mag maken voor onvoorwaardelijke liefde.”

Het is juist dat wat ik meeneem in de sessie. Het verdriet dat ze geen kind zouden kunnen krijgen. De hectiek van de verbouwing tijdens de zwangerschap.  De onvoorwaardelijke liefde voor haar kind. De liefde die nog meer plaats mag krijgen na al het verdriet van de opmerkingen die ze van anderen kreeg tijdens de eerste paar jaar na de geboorte.

Opmerkingen waarvan ze weet dat ze goed bedoeld waren. Maar die keer op keer wel voelde als een dolk die in haar hart werd gestoken alsof ze geen goede moeder is of haar dochter niet in toom kon houden.

“Energiek en tegelijk zachter en met RUST.”

Een week later ontvang ik een berichtje van haar; “Mijn dochter is nog steeds energiek, maar is tegelijk zoveel zachter en rustiger geworden. Ze rent niet meer van hot naar her. Ze kan eindelijk een half uurtje rustig zitten en dingen doen.

Ook de mentor van school samen met wat andere leerkrachten is het opgevallen. Ze is rustiger in de klas. Kan zich beter concentreren. Het lijkt wel een ander kind en tegelijk is ze gewoon zoals ze is, maar dan rustiger.”

En nu heeft haar tienerdochter haar laatste sessie bij me gehad. Als ik vraag wat kinderhypnose voor haar heeft betekend begint ze te stralen. “RUST!” En ze kijkt me met haar bruine ogen aan.

“Ik heb weer rust in mijn hoofd. Ik hoef niet meer te rennen en vliegen en oplossingen te bedenken. Al doe ik dat soms nog steeds hoor. Maar eindelijk kan ik ook gewoon even zitten en naar de wolken kijken. En ook mijn moeder is rustiger geworden. Haar verdriet is weg. Die hoef ik niet meer mee te nemen. Het is goed zo. Ons oude verleden is afgesloten en mijn avontuur is geopend. En wie weet waar ik nog allemaal kom.”

Met een knipoog vervolgt ze: “En vanaf nu ben ik geen Duracell-konijn meer met ADHD. Ik ben gewoon een Duracell-konijn die haar energie beter weet te verdelen zodat ze langer door kan terwijl anderen erbij neervallen.” Lachend nemen we afscheid. En beiden weten we: Zij gaat nog heel ver komen.

Wil je ook weten wat kinderhypnose voor jou en je kind kan betekenen? Neem dan vrijblijvend contact met me op via nummer 06-36522075 of boek een afspraak in www.regieopkoers.nl/reserveer/.

Volg je me ook op www.facebook.com/regieopkoers, www.linkedin.com/in/ericakoers en www.instagram.com/regie_op_koers?