En toen was het tijd om afscheid te nemen van ons huisdier

En toen was het tijd om afscheid te nemen

Afscheid nemen. Het kan niet. Het mag niet. Het is nog niet zover. Alles schreeuwt in me. Ik wil nog helemaal geen afscheid nemen. Hij is er nog te kort. Maar in mijn onderbuik weet ik al dat het tijd is om afscheid te nemen. Maar hoe vertel ik aan mijn kinderen dat ze afscheid moeten nemen van iemand die hun dierbaar is. Hoe vertel ik het ze terwijl mijn eigen verdriet ook zo groot is. Het is bijna niet te doen.

Al maanden geleden heb ik mijn kinderen beloofd dat ze afscheid mogen nemen van hun huisdier als het zover is. Nu krijg ik het niet over mijn hart. Ik kan al eind van de middag terecht. Maar dat betekend dat 1 van mijn kinderen geen afscheid kan nemen of overstuur alleen naar huis moet fietsen. Dat nooit. In overleg besluiten we voor morgenochtend te kiezen. Uitstel van executie terwijl ik weet dat de beul al klaarstaat met zijn bijl.

“Kind voor kind licht ik ze in.”

Met lood in mijn schoenen moet ik vertellen dat de spoedoperatie van dinsdag niet het gewenste effect heeft gehad op hun konijn Romsy. Of eigenlijk ons konijn waarbij ik toch duidelijk zijn vrouwtje ben. Dwangvoeding door extra lekkere hapjes te geven en water en opgeloste brokken in zijn bek spuiten wierpen niet hun vruchten af.

En dan is er weer overleg met de dierenarts. De laatste dingen worden geprobeerd. Maar het lukt gewoon niet. Er treed geen verbetering op. Hoe moet ik het nu gaan zeggen? Hoe vertel ik mijn kinderen dat morgenochtend alles over is? Dat hun konijn dan niet meer in de woonkamer zal rondhuppelen maar zijn dood tegemoet gaat.

Kind voor kind licht ik ze in. De tijd nemend voor ieder van hun. Om rekening te kunnen houden met hun eigen manieren van verwerken. Hun eigen beperkingen de ruimte te laten bij het geven van de informatie. Het is verschrikkelijk. De boosheid. Het verdriet. De teleurstelling dat de moeite van de afgelopen dagen niet heeft gewerkt.

“En dan is het afscheid er.”

De ochtend valt zwaar. Een van mijn kinderen komt snel beneden om direct weer naar boven te vluchten. Hij kan het niet begrijpen. Deze dag gaat niet zoals normaal. Alles is anders met een afscheid erbij. Afscheid van Romsy nemen waar hij altijd rustig van werd als hij bommetjes in zijn hoofd had. Die hem nam zoals hij is. Romsy die geduldig was als hij onrustig was. De stabiele factor in huis waar hij troost aan had. Hoe leg je aan iemand met autismespectrumstoornis uit dat hij er nu is en het straks definitief voorbij is terwijl hij nu nog in de woonkamer is?

De wijzers van de klok lijken deze ochtend wel vastgeplakt te zitten. Maar dan is het tijd om te gaan. Bewust neem ik er extra de tijd voor. We moeten over 15 minuten weg. Maar mijn oudste kan het niet. Hij kan niet eens afscheid nemen van ons huisdier met een knuffel of een aai. Hij ligt op zijn bed. De emoties zijn te groot. En toch besluit hij om, wanneer ik al weg ben, toch mee te willen. Dat is rechtsomkeer maken en te laat komen. Gelukkig had ik de dierenartsenpraktijk vooraf ingelicht dat dit zou kunnen gebeuren.

Bij de dierenartsenpraktijk geven ze ons de ruimte die we nodig hebben. We krijgen uitgebreid de tijd om hier afscheid te nemen. Nog te knuffelen en aaien. Ons kinderen even naar buiten te laten lopen om op adem te komen. Even rust te krijgen. Op onze manier naar het afscheid toe te werken.

En dan is het echt daar. De eerste spuit wordt gegeven. De handdoeken worden netjes gedrapeerd door mijn oudste zodat ik Romsy neer kan leggen in zijn favoriete houding. Weer krijgen we de tijd om afscheid te nemen voor het echt zover is.

“De tortillawrap.”

Na afloop dek ik Romsy af. Nog één keer komen de kinderen langs terwijl mijn oudste niet van mijn zijde is afgeweken. Elke keer moeten de handdoeken weer open gevouwen worden.

Het is echt zover. We nemen voor de laatste keer afscheid. We praten nog na in de auto. Bij mij vloeien de tranen rijkelijk terwijl mijn oudste met zijn autistische gedachtenkronkel voor een lach zorgt met zijn opmerking: “En heus. Romsy leek wel op een tortillawrap. Heerlijk ingepakt liggend tussen de handdoeken, maar niet om op te eten. Dat zou toch wat onsmakelijk zijn.”

Tips voor het afscheid nemen van je huisdier:

  • Stel het slechte nieuws niet uit.
  • Neem samen met je kind afscheid van je huisdier en neem hier waar mogelijk de tijd voor.
  • Wanneer je kind vragen heeft, beantwoord deze eerlijk.
  • Wanneer je verwacht dat afscheid nemen extra tijd kost, bespreek dit dan met de dierenarts. Zij kunnen kijken hoe ze hierin kunnen ondersteunen.
  • Betrek je kind bij het afscheid nemen. Kijk samen naar foto’s, maak iets moois ter herinnering of geef de spulletjes een mooi plekje.
  • Bedenk wat je zelf na het overlijden van je huisdier wilt gaan doen; begraven of cremeren.
  • Als je je huisdier gaat begraven kun je samen een plekje uitzoeken en iets moois maken als herdenking.
  • Wanneer je je huisdier gaat cremeren kun je ervoor kiezen om bijv een sieraad of knuffelsteen te laten vullen met as van je huisdier zodat je kind hem bij zich kan houden.
  • Wanneer het verlies erg lang blijft aanhouden, zoek hulp. Zeker wanneer je kind er last van heeft en klachten krijgt die er voorheen niet waren. Te denken valt aan concentratieproblemen, slaapproblemen en moeite hebben wanneer iemand weggaat.

Laat je me in een reactie weten wat je van mijn blog vind? Dat zou ik erg leuk vinden.

Wil je zelf ook je kind verder helpen met verlies ? Neem dan contact met me op of boek een afspraak in op www.regieopkoers.nl/reserveer/.

Volg je me ook op www.facebook.com/regieopkoers, www.linkedin.com/in/ericakoers en www.instagram.com/regie_op_koers?

Deel dit artikel

4 gedachten over “En toen was het tijd om afscheid te nemen van ons huisdier”

  1. Wat herkenbaar is dit zeg. Steeds opnieuw alles herhalen omdat je kind autisme heeft. Onze hond was een paar jaar geleden plotseling overleden. Zelfs nu nog heeft onze middelste het er over alsof het gister was.
    Ze mist de hond en heeft nu niks tastbaars ondanks dat we nu 2 katten in huis hebben. Ik ga maar eens kijken naar een mooie herinnering aan Borus. En als ze het ziet zitten ben ik binnenkort bij jou.

    • Hi Gill,

      Wat mooi dat je toch nog op zoek gaat naar een tastbare herinnering.
      Het kan zoveel betekenen dat je hun dierbare huisdier bij zich kunnen hebben of kunnen zien.
      Ik ben heel erg benieuwd wat het is geworden. Laat je me het nog even weten?

      Lieve groeten,
      Erica

  2. We hebben onze hond moeten laten inslapen. Iedereen is van slag. En dan vind ik dit stukje van jou langskomen bij google. Wat fijne tips om Borus te herinneren en om er over te praten. K dacht dat dit beter was om niet te doen. Ik wens jullie een knuffel met het verdriet van jullie kinijn.

    • Hallo baasje van Borus,

      Heel veel sterkte met het verlies van Borus.
      Wat fijn dat ik jullie met deze tips verder heb kunnen helpen.
      Een herinnering en het delen van verhalen over Borus is zo belangrijk. Al gaat het met een lach en een traan.
      Wij halen ook nog steeds verhalen op aan Romsy.

      Warme groet voor jullie allemaal,
      Erica

Reacties zijn gesloten.