Van nachtmerries naar vrolijke hengsten

“Je hoeft me niks meer uit te leggen. Ik doe het. Ik ben er de eerste sessie!” Even ben ik helemaal verbouwereerd wanneer ik de telefoon heb aangepakt tijdens mijn telefonisch spreekuur en dit het eerste is wat ik hoor. Dat de man aan de andere kant van de lijn precies weet wat hij wil is duidelijk, maar bij mij is het kwartje nog even niet gevallen. De man begint te vertellen over zijn zoon die de laatste paar jaren steeds meer nachtmerries heeft en niet meer durft te slapen. Bang dat de nachtmerries weer komen.

Het begon allemaal nadat zijn zoon naar een nieuwe school ging wegens de verhuizing. Niet willen slapen en nachtbraken. Wanneer zijn zoon uiteindelijk van vermoeidheid in slaap viel kwamen de nachtmerries binnen de kortste keren. Eerst dachten zijn vrouw en hij nog aan de nieuwe omstandigheden. Dat hadden ze van meerdere mensen gehoord. Ook de kinderarts had hun verteld dat dit weleens voorkomt wanneer je gaat verhuizen. Niks om je zorgen om te maken.

Het bleef aanhouden en werd steeds erger. Toch werd het keer op keer afgedaan met: “Het is de leeftijd” en “Alle kinderen kennen wel zo’n periode waarin ze nachtmerries hebben. Het gaat gewoon over met een paar maanden. Niks om je zorgen over te maken.” Zorgen maken doen hij en zijn vrouw wel degelijk. Het duurt ondertussen al ruim 1,5 jaar en wordt het steeds erger. De nachtmerries worden heviger en hun zoon durft niet eens meer te gaan slapen uit angst voor de nachtmerries waarin hij gillend en overstuur wakker wordt.

“Niks wees er op dat hij slaapproblemen zou hebben sinds de adoptie.”

Ik stel wat vragen en kom er achter dat het iets is wat al langer speelt. Hun zoon, geadopteerd toen hij ruim 7 maanden oud was, is altijd al wel een onrustige slaper geweest. Bij het weeshuis waar ze hem 8 jaar geleden hebben opgehaald vertelden ze hem en zijn vrouw dat hij altijd zo rustig en de hele nacht door sliep. Niks wees er dan ook op dat hij slaapproblemen zou hebben.

Ook de eerste nacht in het hotel met hun zoon sliep hij heerlijk. Eenmaal thuis in Nederland werd hun zoon regelmatig wakker en was dan amper te troosten. Het adoptiebureau meldde ook dat dit normaal was. Hun zoon was van een warm land ineens in een koude winterse omgeving gekomen. Niks aan de hand. Het is zo voorbij.

Na een tijdje werd het inderdaad minder. Hoogstens een paar keer in de week moesten ze er in de nacht uit om hun zoon te troosten. Nu zijn ze 8 jaar en een verhuizing verder en is het probleem zo erg dat hun zoon bijna niet meer kan functioneren van de slaap en nachtmerries heeft waarna hij badend van het angstzweet wakker wordt. Hem dan kalmeren lukt al maanden niet meer.

Om zelf nog iets rust te krijgen slaapt nu steeds 1 van beiden bij hun zoon op de kamer. Niet dat het veel helpt. Maar zo kan de ander samen met hun oudste kind tenminste nog wat slaap krijgen.   

“Ik ben niet de biologische ouder en ook nog eens vader!”

En nu klopt hij bij mij aan. Al wil hij graag de eerste sessie doen, hij vraagt zich af of dit wel kan. Hij is én niet de biologische ouder én ook nog eens een vader. Ik stel hem gerust. Ook een stiefouder, adoptieouder of pleegouder kan de eerste hechtingssessie kinderhypnose ondergaan om de dingen die een kind onbewust heeft mee gekregen op te lossen. Of dit nu de moeder of de vader is maakt zelfs ook niet uit.

Een kleine week later zit hij tegenover me. Een stoere man die alles over heeft voor zijn kind. Met het kleine beetje informatie die hij heeft gekregen van het adoptiebureau doorlopen we de zwangerschap, de bevalling, het afstaan aan het weeshuis nadat de biologische moeder is overleden in het kraambed. De adoptie krijgt extra speciale aandacht samen met de eerste periode in Nederland.

En dan wordt de transformatie gemaakt. De periodes worden nogmaals doorlopen, maar dan anders. De emoties zijn op het gezicht van de vader af te lezen. Een vader die door het vuur gaat voor zijn zoon. Een traan glinstert in zijn ooghoek wanneer we bij het moment van de bevalling komen.

“Alleen bij een vreemde achterblijven is nog een brug te ver.”

Een schuchtere jongen komt samen met jou voor de volgende sessie naar me toe gelopen. Een hand geven is er niet bij, al vraagt je vader dat wel. Ik geef aan dat het niet nodig is. Alles op zijn tijd.

Je vader doet eerst weer zijn verhaal en verteld dat de nachtmerries al veel minder zijn geworden. Waarom weet hij niet. Dat kan hij niet zeggen. Wel dat er meer rust in zijn zoon is.

Heel langzaam kom je uit je schulp. Je vader moet wel hier bij jou blijven. Alleen bij een vreemde achterblijven is nog een brug te ver. Om jou op je gemak te stellen praat ik eerst wat met je vader en ondertussen spelen wij samen een spelletje.

“De nachtmerries die hij altijd geheim had gehouden komen eruit.”

Ineens komt het hoge woord eruit. De nachtmerries die hij altijd geheim had gehouden komen eruit. De nachtmerries die gingen over zijn donkere mama waar hij ineens bij weg gehaald werd. Zijn donkere mama die hij nooit meer heeft gezien of gevoeld. De tijd in het weeshuis waar veel baby’s waren zodat hij vaak lang moest wachten. Die vreemde mensen met die rare huidskleur die hem meenamen in iets dat veel herrie maakte. De hele koude plek waar hij niks kende en rare stemmen die een andere taal spraken te horen waren.  

Alle dingen waarvan je zou denken dat een kind die niet meer zou kunnen weten vertel je ons. Je vader veegt zijn tranen weg en ook ik ben onder de indruk. Wat heeft dit mannetje veel meegemaakt en al die tijd in stilte met zich meegedragen.

Wanneer hij zijn verhaal heeft gedaan vraag ik hem welke herinneringen hem wel een fijn gevoel gaven. De verhalen die zijn ouders hem vertelden. Verhalen die in die andere taal verteld werden zodat hij de taal kon leren. Dat hij een broer kreeg die ook een kleurtje heeft. Allemaal familie die ook voor hem kwamen.

Samen schrijven we dingen op die ik kan verwerken in een helend verhaal. Een verhaal over mooie dingen en waarin hij kan leren omgaan met de nachtmerries en die om kan toveren.

“Van nachtmerries naar vrolijke hengsten.”

Een paar weken later komen jij en je zoon voor de laatste sessie de gang doorgelopen. De donkere kringen rond jullie ogen hebben plaatsgemaakt voor pretoogjes en een schaterlach.

Een net 9 jarige springt door mijn praktijk en ploft neer op de stoel. Hij is er helemaal klaar voor. Nog voor zijn vader en ik goed en wel zitten steekt hij al enthousiast van wal: “Mijn nachtmerries zijn weg. Ik heb alleen nog maar vrolijke hengsten waar ik over droom. Ik droom over de grote velden met gras waar ik ben geboren en ren tussen de vrolijke hengsten. Mijn papa, mama en grote broer zijn er ook. Samen hebben we heeeeel veeeeel plezier!” Hij kijkt liefdevol naar zijn vader met een grote glimlach van oor tot oor.

Na de terugkoppeling hoe het de afgelopen weken is gegaan vertrekt zijn vader zodat we de laatste sessie samen kunnen doen. Een sessie vol plezier waarbij de vrolijke hengsten ook ingezet en gebruikt worden.

Wanneer de sessie erop zit mag hij zijn vader bellen. Niet alleen zijn vader, maar ook zijn moeder komt binnen gelopen. Als een heer laat hij zijn ouders plaatsnemen aan de andere kant van de tafel. Hij ploft weer in de behandelstoel en slaat de deken om zich heen. Omdat we af hebben gesproken dat hij het woord doet begint hij te vertellen wat we allemaal hebben gedaan tijdens deze laatste sessie. Veel geduld zit er niet meer in hem. Zijn ouders krijgen een kus en op de route naar buiten krijg ik snel een onverwachte omhelzing, een “Dank je wel. Je bent de liefste hypnosevrouw die me heeft geholpen. Nu ga ik nog meer leuke dingen met papa, mama en mijn broer doen!” en vlug naar buiten rent.

“Een schitterend gezin dat nog meer in liefde kan groeien.”

Zijn ouders bedanken me op gepaste afstand. Het doet wat vreemd aan na zo samen intens dingen te hebben doorleefd. De moeder verontschuldigd zich dat ze geen hand kan geven om me te bedanken. Ik snap het helemaal. Corona heeft zo zijn beperkingen. Maar het mooiste cadeau heb ik al gekregen: een onverwachte omhelzing van hun zoon en een schitterend gezin die nog meer samen kan groeien in liefde voor elkaar. En natuurlijk zonder nachtmerries, maar met vrolijke hengsten. En mochten ze het nodig hebben, dan weet ik zeker dat ze samen het helende verhaal weer zullen lezen of de MP3 bestanden weer afluisteren. 

PS: Deze sessies zijn met toestemming van het gezin geschreven.

Ken je iemand die je met mijn blog kunt helpen? Stuur gerust de link door. Want delen mag altijd.

Wil je zelf ook je kind verder helpen? Neem dan vrijblijvend contact met me op of boek een afspraak in op www.regieopkoers.nl/reserveer/.

Volg je me ook op www.facebook.com/regieopkoers, www.linkedin.com/in/ericakoers en www.instagram.com/regie_op_koers?